Mustafa Kemal Atatürk’ün
bir bayram armağan
ederek ne kadar önemli
olduklarını gösterdiği çocuklar
ne yazık ki artık yoksulluğun en
derinini yaşıyor.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK)
2024 verilerine göre yalnızca
beslenme ya da barınma değil,
giyinme hakkına da sahip değil.
15 yaş altı çocukların yüzde 9.2’si
maddi yetersizlik nedeniyle yeni
giysiye sahip olamıyor. Düzgün iki
çift ayakkabıya sahip olamayan
çocukların oranı ise yüzde 9.4.
Türkiye Ekonomi Politikaları
Araştırma Vakfı’nın (TEPAV)
raporuna göre ülkedeki yoksul
çocuk sayısı 9 milyon 590 bine
ulaştı. Türkiye OECD ülkeleri
arasında ise çocuk yoksulluğunda
ikinci sırada.
Derin Yoksulluk Ağı (DYA),
TÜİK’in verilerini sahada
anlamlandırmak için destek
verdiği çoğu asgari ücretle çalışan,
güvencesiz işlerde istihdam edilen
ya da sosyal yardımlarla yaşamaya
çalışan bireylerden oluşan 90
hanede, 0-18 yaş arası 234 çocukla
detaylı bir araştırma yaptı. DYA’nın
maddi yetersizlikler nedeniyle
çocukların giysiye erişememe
sorununa ilişkin araştırmasından
şu sonuçlar çıktı:
İSTATİSTİK ÇOCUKLARIN GÖZYAŞI
234 çocuktan 129 çocuk yeterli
iç çamaşırına sahip değil, 158
çocuk pantolon, 148 çocuk tişört,
192 çocuk ayakkabı ihtiyacını
karşılayamıyor.
Araştırmanın
değerlendirmesinde çocukların
yalnızca giysi eksikliğiyle değil,
aynı zamanda eğitimden kopma,
sosyal dışlanma, çocuk işçiliği
ve erken evlilik gibi risklerle
de mücadele ettiği belirtildi.
Araştırmada bu yoksulluğun
yalnızca bir kuşak meselesi
olmadığını, nesilden nesile
aktarılan bir kısır döngü haline
geldiğini vurguladı.
Derin Yoksulluk Ağı Kurucusu
Hacer Foggo, sorunun boyutlarının
çok ciddi olduğunu belirterek dün
bir annenin 23 Nisan etkinliğine
katılacak çocuğu için beyaz
gömlek alamadığını söyledi. Foggo,
“Çocukların maddi nedenlerle okul
etkinliklerine katılamama oranı
yüzde 18.7. İşte bu rakamlardan
biri bu çocuk. Rakamlar, giysisi
olmayan çocukların gözyaşlarıdır”
dedi.
OKULA GİTMEK İSTEMİYORLAR
Araştırmada hem çocuklar hem
de ailelerle görüşüldü. Araştırma,
kıyafet eksikliğinin yalnızca fiziksel
değil, duygusal ve sosyal bir travmaya
da neden olduğunu ortaya koyuyor.
Çocuklar utandıkları için okuldan
uzaklaşıyor, sosyal etkinliklere
katılmıyor. Bu da eğitim yaşamlarını
ve özgüvenlerini doğrudan etkiliyor.
Katılan annelerden biri “İki
kız çocuğum var, kiradayım, tek
başıma mücadele ediyorum. Günde
sadece ne yemek koyabiliriz diye
düşünüyoruz. Kıyafet gerçekten lüks
oldu” diyor. Bir çocuk “Ayakkabım
yoktu, ablamın kadın terliğini giyip
çıktım. Mahallede utanıyorum artık”
derken bir başka anne, “Çocuklarımın
beden ya da ayakkabı numarasını
bilmiyorum. Çünkü yıllardır
yeni kıyafet almadım. Giysileri
genellikle çöpten, bağışlardan veya
belediyelerden sağlıyoruz” yorumunu
yapıyor. Bir başka anne ise “Kızım
ergenlik çağında, sırf kıyafeti yok
diye okula gitmek istemiyor bazen.
Her şey çok pahalı . Ve çevrelerinde
görüyorlar. Pazara gidiyorum ikinci
el bulabilirsem bütçeme yetiyorsa
almaya çalışıyorum” diyor.
