Sene 2001 ya da 2002, Londra’da öğrenciyim. Bir resmi tatil gününde, Londra’nın merkezindeki otellerden birinde sadece 7 saat çalışıp, saat başına 2.5 pound yerine 12.5 pound kazanmıştım. Bir öğrenci için iyi bir fırsattı ve otelde kadrolu çalışan bir Türk’ün aracılığı ile bu 7 saatlik işi bulmuştum. Söylenen saatte otele gittim, önce national insuruance number dedikleri ulusal vergi numaramı ve banka bilgilerimi aldılar. Daha sonra bana kısaca görevimi ve iş akışını anlattılar. Akışta ilk önce diğer personel ile tanışma ve yemek vardı. Benim gibi en az 15-20 kişi ile birlikte yemeğe oturduk. Yemek sırasında bize görevimizi, sorumluluklarımızı ve hangi alanlara girip, çıkabileceğimizi anlattılar. Ardından yangın ve acil durum eğitimi verdiler. Önce bütün asansörlerde ve otelin girişinde filan saatte yangın alarmı testi yapılacaktır uyarısı olduğunu belirteyim. Tam belirtilen saatte yangın alarmı çaldı, bu alarmı duyunca bulunduğumuz bölgenin en yakın yangın çıkış kapısını ve merdivenlerini gösterdiler, kapıları ardımızdan kapatarak bulunduğumuz yerden koşmadan, asansörleri kullanmadan, en yakın yangın merdiveninden aşağı inerek, toplanma alanına nasıl gideceğimigün gösterdiler. Eğer yangını ilk gören biz olursak o zaman da en yakın yangın alarmını çalmamız gerektiğini belirterek, yerlerini gösterdiler. Bütün bunları yani yemek, yangın ve acil durum eğitimini tam bir saatte tamamladıktan sonra bizi görev yerlerimize gönderdiler. Bütün her şey öyle profesyonel öyle hızlı oldu ki; birkaç saatlik çalışma için yangın tatbikatına filan ne gerek var bile diyemedik. Ve en şaşırtıcı olanı neydi biliyor musunuz? İş, 7 saatlik bir işti ama hesabıma 8 saatlik bir ücret yatırmışlardı. Otelde çalışan arkadaşıma, ‘acaba bir yanlışlık mı oldu, bana 7 değil 8 saatlik bir ödeme yapılmış’ diyecek oldum. Cevabı hazırdı; “E bir saatte eğitim aldınız ya onu da çalışmadan sayıyorlar.”

Malum, mesleğimiz gereği biz gazeteciler mesaimizin büyük bir kısmını otellerde kongre merkezi gibi kalabalıkların olduğu mekanlarda geçiririz. Basın toplantısı, konferans, zirve gibi bir etkinlik için haftada en az 2-3 kez bir otele gideriz. Ve bu tarz etkinliklerde genelde kayıt-karşılama masasında, yönlendirme noktalarında ya da salonda soru-cevap için mikrofon dolaştıran genelde üniversite öğrencisi gençler görev alır. Fırsatım olursa hem okuyup, hem çalışan bu gençlerle sohbet etmeyi severim. Londra’daki bu deneyimimden dolayı da ben de bir alışkanlık oldu, eğer geçici çalışanlarsa hep aklıma aldığım yangın eğitimi gelir ve ‘size yangın eğitimi verdiler mi’, diye sorarım. Cevabı tahmin edebilirsiniz, daha bir kez bile ‘evet yangın, acil durum ya da ilk yardım eğitimi aldık’ diyenine rastlamadım.

Türkiye turizmde dünyanın ilk 5 destinasyonu içine girmeye hazırlanan bir ülke olarak yurtdışına çok sayıda turizm profesyoneli de gönderiyor. Dünyanın en iyi otellerinde mutlaka bir Türk yöneticiyle karşılaşmak olası. Onların bir kısmı da Türkiye’ye gelip kariyerine devam ediyor. Peki, neden yurtdışındaki standartlar için otel yönetimine, otelin sahiplerine ısrar edilmiyor. Ya da biz hangimiz bir otelin SPA’sını, havuzunu sorduğumuz kadar, yangın ve acil durum prosedürünü araştırdık. Cevap veriyorum; hiçbirimiz ya da pek azımız. Kaybettiğimiz canlarla birlikte bizlerin de içini yakan Kartalkaya’daki yangından işte bu bilinçsizliğimiz sorumlu. Tartışmalarımız bile bilinçsiz, hala taraftarlık yapıyoruz.

Bir örnek daha, 6 Şubat depremlerinin yıldönümü yaklaşıyor. Üstünden iki yıl geçti, sizce gerekli dersleri çıkardık mı?

Başka sorum yok!