Geçen haftaki yazıma “Türkiye
eskidi mi ki yenisini konuşuyoruz”
sorusuyla başlamış, 1920’lerde
kurulan Türkiye Cumhuriyeti’nin yepyeni
çağdaşlık temellerini vurgulayarak
günümüz yeni Türkiyecilerinin amaçlarının
neler olabileceğine ilişkin görüşlerimi ve
sorularımı sıralamıştım.
Sözünü ettiğim yazıda eksik olan
belki, yeni Türkiyecilerle kendilerini
ikinci cumhuriyetçi diye adlandıranların
özdeşliğiydi. Böylece bu eksikliği de
gidermiş oluyorum.
***
Aynı yazıda eskimenin kaçınılmaz bir
doğal yasa olduğu, devletlerin de bu
yasanın dışında kalamayacağı belirtilmişti.
Çağdaşlık değerlerinin temellerinde
kurulan Türkiye Cumhuriyeti’nin
kuruluş ilkelerinin bazıları zaman içinde
yenilenmeleri gereken duruma gelmiş
olabilir.
Benim dikkat çekmek istediğim şey
ise yeni Türkiyecilerin ve benzerlerinin
hedeflerinin böyle bir yenileme çabası değil,
çağdaş Türkiye’nin kuruluş ilkelerinin toptan
reddidir.
***
Yeni Türkiyecilerin başıca hedefi devlet
yönetiminde öncelikle de okulöncesi
eğitimden başlayarak eğitim sisteminin
bütününde laiklik ilkesinin ortadan
kaldırılmasıdır.
Bu hedef eğitim sisteminde, araştıran,
sorgulayan bilimsel akıl yerine araştırmayan,
sorgulamayan, tartışmaya kapalı dinsel
inancın yönlendirici olmasıdır.
Böyle bir anlayışın eğitimi nereye
yönlendirmek istediği bellidir.
Üst kimliğini dinsellik olarak tanımlayan
bir siyasal yönetimin, yeni Türkiye, yeni bir
anayasa gevelemelerinin arkasındaki artık
gizlemeye de gerek duymadıkları amaç
yeterince açıktır.
***
Başta eğitim sistemine ilişkin olmak
üzere yeni Türkiyecilerin hedeflerinden
biri de Latin alfabesinin bırakılarak Arap
harflerine dönülmesi, Türkçenin yerini de
Osmanlıcanın almasıdır.
İnsan gerçek anlamıyla yeni Türkiye’nin
temellerini oluşturan yaşamsal ilkelere,
bu demektir ki vatanına ancak bu kadar
düşman olabilir!
Bu insanlar böyle olmak için nerede
yetiştiler, hangi kaynaklardan beslendiler
diye düşünmekten kendimi alamıyorum.
***
Akıl vericiler dışarıdan olsa da bunca
Cumhuriyet, aydınlanma, laiklik düşmanının
türemesinin asıl nedenleri bana kalırsa
içimizde, kendimizde, Cumhuriyetin kendini
koruyup, savunmadaki eksikliğindedir.
Daha doğrusu, belki ilk yıllar dışında,
neredeyse bütün tarihi boyunca, soldan,
emekten ve emekçiden, aydınlanmadan,
çağdaşlıktan yana kişiler, kurumlar ve
örgütler acımasızca ezilirken Cumhuriyet
düşmanlarının gizli ya da açıktan açığa
gelişip güçlenmesine göz yumulmasındadır.
Köy Enstitülerinin, ilerici sendikaların
yaşamasına izin verilmemesi, barışçı ve
yurtsever aydınların hemen her dönemde
cezaevlerine kapatılmaları, öldürülmeleri;
buna karşılılık gerici örgütlenmelerin
toplumun dokularına kadar inmelerine göz
yumulması başka nasıl açıklanabilir?
***
Yeni Türkiye (ve yeni anayasa)
dayatmasının içerdiği tehditler apaçık
ortadadır.
İstenen şey Cumhuriyetin kurucudevrimci ilkelerinin yok edilmesi, Büyük
Ortadoğu Projesi gereğince parçalara
ayrılmış bir coğrafyada güneyimizdeki
komşu ülkelerde olduğu gibi bizde de
etnikçilik ve dinselliğin öne çıkarılarak
bölünüp parçalanmamız ve zaman içinde
Türkiye ve Türkiye Türklüğü olgularının
değersizleştirilip belleklerden silinmesidir.
Yapılması gereken ise öncelikle bu
gerçeğin “Veya”sız ve “Biter”sız görülmesi,
Cumhuriyetten yana partilerin, kurumların
ve kişilerin, Cumhuriyetin yukarıda sözünü
ettiğim hatalarının özeleştirisini de yaparak
bugün artık gemi azıya almış gericilikle, onu
besleyip büyüten emperyalizmle bilinçli,
ödünsüz savaşımıdır.
Halkın aydınlatılıp örgütlenmesi için
özveriyle çaba harcanması ise bütün
yurtseverlerin, hepimizin görevidir.
Yoksa, bırakın yenilenmeyi, elimizde
zaten bir Türkiye kalmayacak demektir.
