Boylu poslu, sarışın.
Güzelliği hâlâ çekici!
Görmeyeli çok
olmuştu. “Tam 15 yıl” diyor.
Geçenlerde Stuttgart’ın
göbeğinde karşılaşmamız
büyük bir rastlantıydı.
Ailesi komşumuzdu, sık sık
görüşürdük. Liseden sonra bir
seyahat acentesinde çalışmış
ve günün birinde bavulunu
topladığı gibi Frankfurt’a
gidivermişti. “Hostes oluyorum”
demişti. “Neler yaptın, nasıl
geçiyor hosteslik yılları” diye
soruyorum. “Artık geride
kaldı o meslek” oluyor yanıtı.
“Geçen yıl bıraktım, evlenmeye
karar verdim.” İstasyona
gidiyordu, Köln treni bir saat
sonra kalkacaktı. Yakındaki
kafede kısa bir sohbeti
kabulleniyor. Az sonra yanında
Sacher pastası çaylarımızı
yudumlarken gerçekten de
anlatacak çok şeyi var.
Gökyüzünde ilk yılları
sürekli iç hatlarda geçmişti.
Sonra Frankfurt ve Düsseldorf
çıkışlı uçaklarla Avrupa
ülkelerine uçmuştu. Önce
küçük uçaklarla. Mesleğinde
ilerledikçe uçaklar büyümüştü.
Tabii en ilginci, bir hostes için
en zoru da Jumbo’lar olmuştu.
Son yıllarda genellikle
denizaşırı ülkelere gitmişti.
“Bir A380-800 ile uçuş kimi
zaman 8-10 saat sürüyor,
ortalama 500 yolcu var, değişik
milletten insana hizmet etmek
zorundasın” diye anlatıyor.
“Kuzey Amerika, Güney
Amerika, Asya ülkelerine
gidiyorsun. Uçak iki katlı, alt
kat ekonomi, kalabalık oldu
mu, işin zor. Sekiz hostes
koşuşturup duruyor. Yukarısı
business ve first class. Fakat
az yolcu demek kolay iş demek
değil. Orası varlıklıların katı!”
O anlattıkça açılıyor, ben ise
suskun dinliyorum. Ancak
arada sırada gülümsemeden
de edemiyorum. Sarhoş yolcu,
korkak yolcu, hasta yolcu,
ağlayan bebekler, şımarık
çocuklar… “Sadece onlar mı?”
diye devam ediyor. “İşi iyi
gitmemiş stresli iş
insanı, tatilde kavga
etmiş karı-koca,
yitirdikleri maçtan
dönen bir grup
‘futbolsever’…
Hepsiyle baş etmek
zorunda hostes.
Sinirlerini yitirmeden tabii.
En zor müşteriler de ‘Sen
benim kim olduğumu biliyor
musun?’ diyenler! Hostes hep
gülümsemek zorunda ancak bu
gibiler gülümsemeni hakaret
olarak kabul edebileceği için
de çok dikkatli olmalısın!”
138 HAVALİMANINA ZORUNLU İNİŞ
Söylediğine göre hep iç
hatlar uçtuğu ilk yıllarında
Frankfurt-Berlin uçuşları hiç
hoşuna gitmemiş. Nedeni de
çok ünlü politikacılarla çok
ünlü sanatçıların bu hattı
kullanması! “Hiçbir yolcunun
aniden hastalandığı oldu mu”
diye soruyorum. “Birkaç kez”
diyor. “Kalp krizi geçiren
yolcularda zorunlu inişler
yaptık. Bu durumda uçağın
tekerleklerinin 10 dakika
sonra yere değmesi gerekir.
Hep başardık!”
Hostesliği bütün bu
stresine karşın severek
yapmış olduğunu söylüyor.
Son beş yılını başhostes
olarak denizaşırı uçuşlarda
geçirmiş. “Bu uçuşlar, Atlantik
Okyanusu’nun üzerindeki
fırtınalarda yüreğim ağzıma
gelmesine karşın güzeldi.” Ne
de olsa gittikleri kentlerde 2-3
gün dinlendikleri olurmuş.
“15 yıl boyunca kaç
havalimanına indiğini
anımsıyor musun?”
diyorum.
Gülümsüyor.
“Tabii, hepsi
kayıtlı,” oluyor
yanıtı. “138
havalimanına,
kimine defalarca!” Yaşamımın
9 bin 400 saati havada
geçmiş! İlk uçuştan önce
başarmak zorunda olduğu
1.5 aylık hosteslik kursunda
öğrendikleri de çok ilginç!
Sadece uçakta yemek, içki
servisi, duty-free satışı
yapmayı öğretmemişler… Uçak
açık denize, balta girmemiş
ormanlara, Sahra’ya veya
Kuzey Kutbu’na zorunlu
iniş yaptığında bir hostes
nasıl davranacak? Balık nasıl
tutulur, zehirli yılanlarla
nasıl baş edilir, buz çölünde
donmamak için ne yapılır?
12 MİLYAR AVRO’LUK PROJE
Bıraksam daha çok anlatacak
fakat treninin kalkmasına 20
dakika var. Hesabı ödeyip hızla
karşıdaki istasyona geçiyoruz.
Acele etmemize hiç gerek
yokmuş. Öğleden sonraki tüm
trenler gecikmeli.
Alman Devlet Demiryolları
ve Berlin hükümeti, Stuttgart
tren istasyonunu yerin
altına almakta ısrar edeli her
şey karıştı. Stuttgart-Ulm
arasına da 60 kilometrelik
yeni tüneller açıldı, açılıyor.
Yıllardır, her pazartesi kentte
bu anlamsız dev projenin
karşıtları sürekli gösteri
yapıyor. Şu sıralar sık sık
seferler değişik nedenlerle
iptal oluyor, çoğu gün
gecikmeli çalışıyor. Devlet
demiryollarının başındakiler
her soruna karşın: “12
milyar Avroluk bu proje
gerçekleşecek” diye yıllardır
inat edip duruyor. Hıristiyan
Demokratlar’ın 2011’de eyalet
hükümetini kaybetmelerinin
ardından belediye başkanlığını
da Yeşiller’e kaptırmalarının
en büyük nedeni, yeraltına
tren istasyonu projesinde
“budalaca” ısrar etmeleri
olmuştu! 2010’da temeli atılan
proje 2027’de bitecekmiş.
Tanrı izin verirse!
Biraz sonra treni 30 dakika
gecikmeli kalkarken eski
tanışa el sallıyorum ve şu
günlerde tren yolculuğu
yapmadığıma şükrediyorum.
Sürekli gecikmeler, sefer
iptalleri yaşanıyor. Geçen
şubatta Zürih’e gitmek için
bilet aldığımız sabah treni
kalkışa 25 dakika kala aniden
iptal edilmişti. Yerine başka
tren sefere konmayınca biz de
İsviçre’deki buluşmamızdan
vazgeçmek zorunda kalmıştık.
Alman Devlet Demiryolları sağ
olsun, iki ay beklettikten sonra
bilet parasını iade etmişti!
